Λόγω της σπουδαιότητας της διασφάλισης της δημόσιας υγείας, πολλές φορές είναι επιβεβλημένη η εφαρμογή των απεντομόσεων, των απολυμάνσεων και της μυοκτονίας από εξειδικευμένο προσωπικό.

 

Το Γεωπονικό κατάστημα «ΕΥΦΟΡΟΝ», από το 2007 παρέχει εξειδικευμένες υπηρεσίες σε οικίες, ξενοδοχεία, επισιτιστικά καταστήματα, βιομηχανίες τροφίμων, και γενικά σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Οι νόμοι ορίζουν τις πρακτικές και τις μεθόδους εφαρμογής, οι οποίες επιβάλλεται να γίνονται από ειδικούς.
Η εταιρεία μας, με εξειδικευμένο και καταρτισμένο προσωπικό και ειδικούς γεωπόνους, εφαρμόζει πιστά τις απαιτήσεις του νόμου σύμφωνα με τα πρότυπα HACCP και ISO.
Όλες οι υπηρεσίες μας κυμαίνονται σε λογικές τιμές με εμφανή αποτελέσματα, χρησιμοποιώντας σκευάσματα υγειονομικής σημασίας εγκεκριμένα από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ

 Στον χώρο κατοικίας μας αλλά και σε άλλους επαγγελματικούς χώρους, ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι με εχθρούς (εντομολογικούς ή ζωικούς)  που παρενοχλούν τελικά την υγεία μας. Αυτοί είναι:

• Κατσαρίδες

Οι κατσαρίδες είναι έντομα, τα οποία αποτελούν μια τάξη: τα Βλαττοειδή (Blattodea, Blattaria). Από μερικούς ειδικούς το Βλαττοειδή θεωρούνται υπόταξη των δικτυόπτερων.

Υπάρχουν περίπου 3.500 διαφορετικά είδη κατσαρίδων που ταξινομούνται σε 6 βασικές οικογένειες ανά τον κόσμο. Στη Ευρώπη αναφέρονται περί τα 150 είδη, στην Ελλάδα 20.

Το επιστημονικό όνομα της τάξης «Βλαττοειδή» προέρχεται από το γένος «Βλαττή» (Blatta).

Τα περισσότερα είδη είναι εδαφόβια και δραστηριοποιούνται κατά την νύχτα και κρύβονται κατά την ημέρα σε ρωγμές του εδάφους. Προτιμούν αυξημένη υγρασία. Συναντούμε απλές μορφές κοινωνικής ζωής.  Γενικά, χρησιμοποιούν ομαδικά τα κατάλληλα καταφύγια κοντά σε πηγές τροφής. Ωστόσο, ρομποτικές κατσαρίδες που συμπεριφέρονται και μυρίζουν όπως οι αληθινές, εντάχθηκαν αρμονικά σε μια κοινότητα εντόμων σε εργαστήριο στο Βέλγιο, όπως ανακοινώθηκε από επιστήμονες το Νοέμβριο του 2007.

Πηγή: Βικιπαιδεια

ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΙΔΗ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑΣ

 

1. Γερμανική κατσαρίδα (Blatellagermanica) ψιλή κατσαρίδα

Περιγραφή

Είναι περίπου 1 cm σε μήκος. Καφέ ανοιχτού χρώματος με δύο σκούρες λωρίδες στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Συνήθως βρίσκετε σε σπίτια, εστιατόρια, σούπερ μάρκετ, αποθήκες τροφίμων και μονάδες επεξεργασίας τροφίμων. Το θηλυκό ζει έως 6 μήνες και στο σάκο του κουβαλάει 40-60 αυγά, τα οποία όταν εκκολαφτούν φτάνουν στο στάδιο του ενηλίκου μέσα σε 40 ημέρες, όπου σε αυτό το στάδιο, απορρίπτει το δέρμα της μέχρι 6 φορές.

Αναπαράγεται καθ’ όλη την διάρκεια του έτους και ιδιαίτερα σε υγρό και θερμό καιρό.

1. 2.ΑνατολικήΚατσαρίδα(Blatta)

Περιγραφή

Οι περισσότερες κατσαρίδες έχουν επίπεδο ωοειδές σχήμα, ακανθώδη πόδια και μακριές νηματοειδείς κεραίες. Τα ενήλικα μέλη έχουν γυαλιστερό καφέ ή μαύρο χρώμα και το μήκος τους κυμαίνεται μεταξύ 2,7 και 3,4 cm. Διαθέτουν φτερά τα οποία όμως δεν τις καθιστούν ικανές να πετάξουν. Τα θηλυκά μέλη είναι μεγαλύτερα τόσο σε μήκος όσο και σε πλάτος και δεν διαθέτουν φτερά. Τα αρσενικά είναι μικρότερα σε μήκος και τα φτερά τους δεν φτάνουν την άκρη της κοιλιάς τους. Το χρώμα των νυμφών είναι περισσότερο μαύρο σε σχέση με τις ενήλικες κατσαρίδες και το σχήμα τους μοιάζει με αυτό των μεγαλύτερων μελών. Οι κάψουλες των αβγών φτάνουν σε μήκος το ένα εκατοστό και είναι περισσότερο διογκωμένες σε σχέση με αυτές των άλλων ειδών.

 

1. Αμερικάνικη Κατσαρίδα (Periplanetaamericana)

Περιγραφή

Έχουν μήκος 2,8 – 4,4 cm με γυαλιστερό κόκκινο-καφέ χρώμα. Τα φτερά είναι πιο μακριά από το σώμα στο αρσενικό και μόλις επικαλύπτουν την κοιλιά στο θηλυκό. Η αμερικάνικη κατσαρίδα μπορεί να πετάξει σε υψηλές θερμοκρασίες

Το θηλυκό κρατάει 6-28 αυγά για αρκετές ημέρες πριν τα εναποθέσει. Μερικές φορές ενώνονται, συνήθως σε ομάδες. Εκκολάπτονται σε 1 - 2 μήνες. Οι νύμφες συνήθως αναπτύσσονται σε 5 μήνες, αλλά αυτό μπορεί να διαρκέσει έως και 15 μήνες.

Τα συναντά κανείς στο εσωτερικό των αποχετεύσεων και σε χώρους με πολύ υγρασία. Είναι νυκτόβια. Και Παμφάγα.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Μερικά είδη ζουν σε σπίτια, σε χώρους μαζικής εστίασης, σε βιομηχανίες τροφίμων ή και σε άλλους χώρους και είναι πιθανοί φορείς ασθενειών. Αλλοιώνουν τα τρόφιμα και μπορούν να διαδίδουν παθογόνους οργανισμούς. Επίσης δύναται να προκαλούν αλλεργικές αντιδράσεις. Η καταπολέμηση τους από τον άνθρωπο γίνεται συνήθως με τη χρήση εντομοκτόνων, ωστόσο συχνά αναπτύσσουν ανθεκτικότητα ενάντια στα χημικά.

Η εφαρμογή των εντομοκτόνων γίνεται, είτε στοχευμένα με ψεκαστήρες χαμηλής πίεσης, είτε με ψεκαστήρες fogger θερμού ή ψυχρού όγκου. Ακόμη εφαρμογές εντομοκτόνου με μορφή τροφοελκυστικού gel, γίνονται με πολύ καλά αποτελέσματα, ειδικά στην περίπτωση της ψιλής κατσαρίδας. Εντομοκτόνα με μορφή καπνογόνου ρίχνονται πολλές φορές στην μάχη της κατσαρίδας, και όχι μόνο.

• ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ

 Τα μυρμήγκια είναι κοινωνικά έντομα της οικογένειας Formicidae και μαζί με τις σφήκες και τις μέλισσες, αποτελούν την τάξη Υμενόπτερα. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 22.000 είδη από τα οποία έχουν ταξινομηθεί περισσότερα από 12.500. Διακρίνονται εύκολα από τις αρθρωτές κεραίες τους και τη χαρακτηριστική δομή του σώματός τους καθώς τα τμήματά τους ενώνονται με μικρές αρθρώσεις και η μέση τους είναι ιδιαίτερα λεπτή.

Τα μυρμήγκια σχηματίζουν αποικίες με μέγεθος που ποικίλει από μερικές δεκάδες θηρευτές που ζουν σε μικρές φυσικές κοιλότητες έως κοινωνίες με υψηλή οργάνωση που καλύπτουν μεγάλες περιοχές και αποτελούνται από εκατομμύρια μέλη. Οι μεγαλύτερες αποικίες αποτελούνται κυρίως από στείρα άπτερα θηλυκά που σχηματίζουν τάξεις "εργατών", "στρατιωτών", ή άλλες εξειδικευμένες ομάδες. Σχεδόν όλες οι αποικίες μυρμηγκιών έχουν κάποια γόνιμα αρσενικά που αποκαλούνται κηφήνες και ένα ή περισσότερα γόνιμα θηλυκά που αποκαλούνται βασίλισσες. Tα μυρμήγκια συμπεριφέρονται σαν μια ενιαία ύπαρξη, καθώς εργάζονται συλλογικά για να υποστηρίξουν την αποικία.

Τα μυρμήγκια έχουν αποικίσει σχεδόν κάθε ηπειρωτική περιοχή της Γης. Τα μόνα μέρη στα οποία δεν υπάρχουν αυτόχθονες πληθυσμοί μυρμηγκιών είναι η Ανταρκτική και κάποια απομακρυσμένα ή αφιλόξενα νησιά. Τα μυρμήγκια ευημερούν σχεδόν σε όλα τα οικοσυστήματα, και αποτελούν ίσως και το 15-25% της βιομάζας των ζώων της ξηράς. Η επιτυχία τους σε τόσα πολλά περιβάλλοντα έχει αποδοθεί στην κοινωνική τους οργάνωση και την ικανότητά τους να τροποποιούν οικοτόπους, να αξιοποιούν πόρους και να αμύνονται. Η μακροχρόνια παράλληλη εξελικτική πορεία τους με άλλα είδη δημιούργησε μιμητικές, συμβιωτικές, παρασιτικές σχέσεις και σχέσεις αμοιβαιότητας.

Πηγη: Βικιπαιδεια

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Παρόλο που δεν αποτελούν φορείς ασθενειών, τα  μυρμήγκια μπορεί να παρουσιαστούν ανά πάσα στιγμή σε χώρους που υπάρχουν ακόμα και λίγα υπολείμματα τροφίμων . Αποτελούν, μετά τις κατσαρίδες, το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα ως ανεπιθύμητοι επισκέπτες σε ανθρώπινους χώρους. Στα σπίτια συνήθως δημιουργούν ζητήματα, αν φωλιάσουν σε κάποιο χώρο της κουζίνας όπου και αναπαράγονται ταχύτατα. Τα μυρμήγκια αποτελούν μεγάλο πρόβλημα σε δωμάτια ξενοδοχείων και χώρους εστίασης, σε νοσοκομεία και όπου αλλού υπάρχουν εκτεθειμένα τρόφιμα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, εντός σπιτιών και ξενοδοχείων, είναι το Monomorium pharaonis (μυρμήγκι του Φαραώ). Είναι πολύ μικρού μεγέθους μυρμήγκι και έχει την δυνατότητα να αδειάσει μισό βάζο μέλι μέσα σε ένα βράδυ, εάν το βρουν εκτεθειμένο.

Η αντιμετώπιση τους εντός του σπιτιού γίνεται με σκευάσματα gel. Τα τροφικά gel που περιέχουν εντομοκτόνο, μεταφέρονται από τους εργάτες στην αποικία. Η βασίλισσα σιτίζεται με το θανατηφόρο δόλωμα και πεθαίνει. Η αποικία χωρίς βασίλισσα διαλύεται.

Ψεκασμοί με ψεκαστήρες χαμηλής πίεσης, γίνονται και σε εξωτερικούς χώρους για άλλα είδη μυρμηγκιών όταν αυτά συνιστούν πρόβλημα για τον άνθρωπο. Συνήθως όμως σε φυσιολογικά επίπεδα πληθυσμών δεν αποτελούν πρόβλημα εκτός από αποθήκες σπόρων και σιτηρών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόβλημα.

• ΣΑΡΑΚΙ

 Μια ομάδα ξυλοφάγων εντόμων αποτελεί απειλή για το κατεργασμένο ξύλο. Αυτά τα έντομα αποκαλούνται σαράκι και τρέφονται με όλο το υλικό του ξύλου. Οι ζημιές που προκαλούν μπορεί να είναι μεγάλης οικονομικής σημασίας εάν δεν αντιμετωπιστεί σωστά.

Η προνύμφη του εντόμου είναι το πιο επιβλαβές στάδιο

Αυτά είναι: Το Σαράκι του ξύλου και των επίπλου Anobium punctatum.Το κοινό σκαθάρι επίπλων ή ο κοινός δειγματολήπτης ( Anobium punctatum ) είναι σκαθάρι ξυλογλυπτικής . Στο στάδιο της προνύμφης τρυπάει μέσα το ξύλο και τρέφεται από αυτό. Έχουν καστανά ελλειψοειδή σώματα με προθώριο που μοιάζει με κάπα του μοναχού.

 

Πηγή: Wikipedia

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Το σαράκι είναι ένα έντομο που μπορεί να προκαλέσει πάρα πολλά προβλήματα στο ανθρώπινο περιβάλλον. Ειδικά η παρουσία τους σε οικίες, και γενικά σε ξύλινες κατασκευές, μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή και αντικατάσταση ξύλινων τμημάτων τους. Σχηματίζουν τρύπες και σήραγγες στο ξύλο το οποίο το καθιστούν νωθρό και αδύναμο με συνέπεια την καταστροφή του (π.χ. καταστροφή δοκαριών στέγης)

Χαρακτηριστικός είναι και ο ήχος τριξίματος που ακούγεται κατά την διάρκεια της ημέρας, κατά το φάγωμα του ξύλου. Άσπρη σκόνη στο πάτωμα, κάτω από ξύλινες επιφάνειες, είναι ένδειξη παρουσίας των εντόμων.

Παρότι δημιουργούν σοβαρά προβλήματα, οι συνέπειες τους δύναται να αντιμετωπιστούν και να προληφθούν.

Ψεκασμοί του χώρου με εντομοκτόνα επαφής, ελάχιστες επιπτώσεις έχουν στην αντιμετώπιση αυτών των εντόμων. Εντομοκτόνα που κατά την εφαρμογή τους εκλύουν την δραστική τους ουσία υπό την μορφή ατμών, χρησιμοποιούνται σε κενούς, από ανθρώπους χώρους. Οι ατμοί που εκλύονται διεισδύουν στο ξύλο και προ

• ΤΕΡΜΙΤΕΣ

 Οι τερμίτες, κοινό όνομα για τα έντομα με επιστημονικό όνομα Ισόπτερα (Isoptera).Τα ισόπτερα περιλαμβάνουν περί τα 2.300 είδη. Συχνά συγχέονται με τα μυρμήγκια, καθώς είναι και εκείνα κοινωνικά έντομα. Ονομάζονται και «Λευκά Μυρμήγκια». Η τροφή τους είναι κυρίως ξύλο. Η κοινωνία τους περιλαμβάνει τις τάξεις των εργατών, των στρατιωτών και των αναπαραγωγών. Ζουν σε θερμές περιοχές (σαβάνες), όπως στην Αφρική, την Νότια Αμερική και τη Νότια Ευρώπη.

Στη Ευρώπη αναφέρονται 12 διάφορα είδη, στην Ελλάδα τρία: Kalotermes flavicollis (Fabricius 1793)^], Reticulitermes balkanensis Clement 2001 και Reticulitermes urbis Bagneres & Clement 2003.

Ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι, πως τα αποθέματα λιθάνθρακα θα ήταν πολύ μικρότερα, εάν στην λιθανθρακοφόρο περίοδο υπήρχαν τερμίτες. Σήμερα τα ισόπτερα ακόμα καταστρέφουν βιβλία, τους στύλους των εταιριών ηλεκτρισμού και τηλεφωνίας, τις τραβέρσες των σιδηροδρομικών γραμμών και τα θεμέλια οικοδομών, αρκεί να είναι από ξύλο.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στους τερμίτες είναι πως ζουν κρυφά και κατά κανόνα γίνονται αντιληπτές μόνο όταν είναι πολύ αργά.

Πηγή: Wikipedia

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

Η καταπολέμηση τους είναι αρκετά δύσκολη και εξαρτάται από το είδος των τερμιτών, αφού τα σημεία προσβολής, ειδικά του ξύλου, είναι σε διαφορετικές θέσεις (υπόγειες και υπέργειες). Υπάρχουν προσβολές του υγρού και ξηρού ξύλου οι οποίες συνιστούν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης. Είτε εφαρμόζονται καπνιστικά εντομοκτόνα, είτε εφαρμόζονται με έγχυση, για τερμίτες που κάνουν την προσβολή μέσα στο έδαφος. Σε κάθε περίπτωση τα προσβεβλημένα ξύλα πρέπει να αντικατασταθούν. Η πιθανότητα επανεμφάνισης τους είναι μεγάλη γι’αυτό συνιστάτε επανέλεγχος και επανάληψη της εφαρμογής μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.

 

• ΨΥΛΛΟΙ

 Ψύλλος είναι η κοινή ονομασία απτέρων εντόμων που ανήκουν στην τάξη Σιφωνάπτερα.. Πρόκειται για εκτοπαράσιτα που τρέφονται με αίμαθηλαστικών και πτηνών. Επειδή μεταδίδουν ασθένειες, είναι πολύ επικίνδυνα και καταπολεμούνται με εντομοκτόνα και άλλους τρόπους.

Το δάγκωμα από ψύλλους είναι τόσο ενοχλητικό, καθώς προκαλεί έντονη φαγούρα, όσο και επικίνδυνο, επειδή τα ζώα αυτά αποτελούν ενδιάμεσους ξενιστές για πολλά παράσιτα. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να διευκολύνουν στην εξάπλωση των επιδημιών. Για την προφύλαξη από τους ψύλλους πολλές φορές γίνεται προληπτικός καθαρισμός των οικιών, επειδή τα ζωΰφια γεννούν τα αυγά τους σε σκοτεινά και σκονισμένα μέρη. Επίσης, χρησιμοποιούνται εντομοκτόνα.

Πηγή: Wikipedia

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

Οι ψύλλοι για να επιβιώσουν χρειάζονται και τον ξενιστή τους. Είναι, στην περίπτωσή μας, τα θηλαστικά που μπορούν να τραφούν από αυτά για να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν.

Πολλά θηλαστικά που συντροφεύουν τον άνθρωπο, όπως γάτες και σκύλοι, δύναται να μεταφέρουν τους ψύλλους ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους οικιών. Ακόμα, τα αιγοπρόβατα εάν δεν απεντομωθούν κατάλληλα, προκαλούν τεράστιες εξάρσεις του πληθυσμού των ψύλλων, οι οποίες πολλές φορές δεν είναι ελεγχόμενες. Στην περίπτωση αυτή μόνο η έλευση του χειμώνα δύναται να μετριάσει τον πληθυσμό.

Στον άνθρωπο η προσβολή εμφανίζεται σαν τσιμπήματα πολλών κουνουπιών διάσπαρτα στο σώμα, τα οποία προκαλούν και έντονη φαγούρα.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η αντιμετώπιση πρέπει να γίνει πρωτίστως στον ξενιστή (θηλαστικά) και δευτερευόντως στον προσβεβλημένο χώρο, είτε αυτός είναι οικία ή αποθήκη ή στάβλος είτε οποιοσδήποτε χώρος.

Στα ζώα χρησιμοποιούνται εγκεκριμένα κτηνοτροφικά εντομοκτόνα ενώ για τους χώρους προσβολής εντομοκτόνα δημόσιας υγείας. Στην δεύτερη περίπτωση ο συνδυασμός προνυμφοκτόνων, με εντομοκτόνα τέλειων εντόμων, φέρνουν καλύτερα αποτελέσματα. Ακόμα είναι συνετή η επανάληψη μετά την πάροδο κάποιων ημερών από την πρώτη εφαρμογή.

Τα ρούχα τα οποία προσβάλλονται, είτε καίγονται, εάν είναι δυνατόν, είτε πλένονται σε θερμοκρασία 90^ο.

 

• ΚΟΡΙΟΙ

 

Οι κοριοί είναι παρασιτικά έντομα της οικογενείας Cimicid και τρέφονται αποκλειστικά με αίμα. Ο όρος συνήθως αναφέρεται σε μέλη του γένους Cimex των οποίων το Cimex lectularius, ο κοινός κοριός, είναι και το πιο γνωστό, δεδομένου ότι προτιμά να τρέφετε με αίμα από θερμά σώματα, ενώ άλλα είδη των Cimex ειδικεύονται σε άλλα ζώα, π.χ. C. pipistrelli (Ευρώπη), G. pilosellus (δυτικές ΗΠΑ), και C. adjunctus (ανατολικές ΗΠΑ). Ο άνθρωπος είναι ιδανικός οργανισμός για τα γεύματα των κοριών.
Το όνομα του «κοριός» προέρχεται από το Cimex lectularius. Προτιμάει τα ζεστά σπίτια και ιδιαίτερα κοντά ή μέσα στα κρεβάτια και στα κλινοσκεπάσματα ή άλλες περιοχές του ύπνου. Δραστηριοποιούνται κυρίως την νύχτα, αλλά δεν είναι αποκλειστικά νυκτόβια. Συνήθως τρέφονται χωρίς να γίνονται αντιληπτοί.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

Οι κοριοί εκτός από αηδιαστικοί, τσιμπούν τον άνθρωπο και δημιουργούν μία σειρά από τσιμπήματα που μοιάζει με “γαζί”. Ενώ δεν  ισχύει ότι μπορούν να μεταδώσουν ασθένειες, μερικοί άνθρωποι παθαίνουν σοβαρές αλλεργικές αντιδράσεις στα τσιμπήματα των κοριών. Παράλληλα, υπάρχει και το ενδεχόμενο δευτερογενούς μόλυνσης στα σημεία του δαγκώματος. Λόγω του μικρού μεγέθους τους όμως, είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους διακρίνεις εγκαίρως για να τους εξοντώσεις. Η ανίχνευση τους γίνεται, συνήθως, αφού έχουν εξαπλωθεί ήδη αρκετά σε ένα χώρο.

Οι κοριοί όμως δεν έρχονται στο σπίτι από την φύση, όπως τα άλλα έντομα. Μεταφέρονται στο χώρο μας κυρίως με τις αποσκευές, τα ρούχα και τα υφάσματα. Γι’ αυτό το λόγο, μπορούν να βρεθούν όπου γίνεται μεταφορά ρούχων και αποσκευών. Τα πιο συνηθισμένα παραδείγματα είναι τα σπίτια, τα νοσοκομεία, οι στρατώνες, οι κατασκηνώσεις, ακόμα και τα καλύτερα ξενοδοχεία. 

Πηγή:  douleutaras.blog

Για την αντιμετώπισή τους χρησιμοποιούνται εξειδικευμένα εντομοκτόνα και γίνεται λεπτομερής ψεκασμός στον προσβεβλημένο χώρο. Ψεκάζονται ακόμα και οι εσοχές σε διάφορα σημεία που μπορεί να κρύβονται αλλά και που ωοτοκούν. Τα στρώματα των κρεβατιών μεταφέρονται έξω από το χώρο και ψεκάζονται επιμελώς, ειδικά στις ραφες των στρωμάτων. Συμπερασματικά παρότι η αντιμετώπισή τους είναι δύσκολη, μπορούν να καταπολεμηθούν επιστρατεύοντας την υπομονή μας και την προσοχή μας στην λεπτομέρεια.

• Κουνούπια

 

Το κουνούπι είναι δίπτεροέντομο της οικογένειας Culicidae με 3.500 περίπου είδη ανά τον κόσμο. Θεωρείται, ως ζώο, ο νούμερο ένα φονιάς ανθρώπων παγκοσμίως

Το λεπτό και μακρύ σώμα του ενήλικου κουνουπιού καλύπτεται με λέπια και έχει μακριά, πολύ λεπτά πόδια που του επιτρέπουν μόνο να στηρίζεται. Τα φτερά του είναι μεμβρανώδη. Χαρακτηριστικό του είναι μία επιμήκης προβοσκίδα που βγαίνει από τη στοματική του κοιλότητα.

Το αρσενικό κουνούπι έχει πιο τριχωτές κεραίες από του θηλυκού. Τα κουνούπια τρέφονται με νέκταρ ή γύρη που βρίσκουν στη φύση, όμως τα θηλυκά χρειάζονται και αίμα προκειμένου να μπορέσουν να ζήσουν και να κάνουν αβγά.

Εφόσον το θηλυκό πραγματοποιήσει ένα γεύμα αίματος τότε ωριμάζουν τα αβγά του τα οποία και τοποθετεί στην επιφάνεια του νερού και στη συνέχεια εκκολάπτονται οι προνύμφες που τρέφονται με διάφορα οργανικά κατάλοιπα. Μερικές προνύμφες από κάποια είδη κουνουπιών τρέφονται με άλλα κουνούπια ή άλλα μικρά έντομα. Οι προνύμφες είναι υδρόβιες και εφοδιασμένες με δύο αναπνευστικά συστήματα που τους επιτρέπουν να αναπνέουν τόσο κάτω από το νερό όσο και από πάνω.

Η ελαστικότητα που έχουν στο κάτω μέρος της κοιλιάς τους, δίνει τη δυνατότητα στις προνύμφες να μετακινούνται με ταχύτητα χτυπώντας το νερό. Όταν το κουνούπι ενηλικιωθεί τότε βγαίνει από τη ράχη της προνύμφης που φέρει μια σχισμή στο πάνω μέρος της και στη συνέχεια χρησιμοποιεί το σώμα της για να επιπλεύσει στο νερό, πριν καταφέρει να πετάξει.

Τα κουνούπια ερεθίζονται και προσελκύονται από την κίνηση, από τη σωματική θερμότητα, από την υγρασία και το διοξείδιο του άνθρακα που εκπνέεται με την αναπνοή. Το σφύριγμα που κάνουν προέρχεται από το συγχρονισμένο τους φτερούγισμα. Παρασύρονται εύκολα από τον άνεμοκαι έτσι μπορούν να μεταφερθούν σε μεγάλες αποστάσεις.

Η δραστηριότητα τους έχει να κάνει με τη θερμοκρασία και την υγρασία του αέρα. Έτσι τις πρώτες πρωινές, τις πρώτες νυχτερινές ώρες και κατά τη διάρκεια της νύχτας τα περισσότερα είδη είναι πιο ενεργητικά και τσιμπούν, αλλά υπάρχουν και είδη που τσιμπούν όλο το εικοσιτετράωρο.

Το θηλυκό τρυπάει το δέρμα με 6 «καρφίτσες» που έχει στο στόμα του, βγάζει ένα αιμολυτικό και αντιισταμινικό σάλιο και με τη προβοσκίδα του ρουφά το αίμα που καταλήγει στην κοιλιά του. Ανάλογα με την ποσότητα, αυτή μεγαλώνει, αφού έχει μεγάλη ελαστικότητα. Το τσίμπημα του κουνουπιού προκαλεί κοκκινίλα στο δέρμα, πρήξιμο και έντονη ενοχλητική φαγούρα. Παρά την άποψη που επικρατεί, ένα σκούρο δέρμα προσελκύει περισσότερο τα κουνούπια παρά ένα ανοιχτόχρωμο..

Πηγή: Wikipedia

 ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

Τα κουνούπια αποτελούν πολλές φορές βάσανο στη διαμονή και εγκατάσταση του ανθρώπου σε αρκετά μέρη της γης. Έτσι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί διάφορα μέσα προφύλαξης, όπως κουνουπιέρες, απωθητικά υγρά, κρέμες αλλά και μέσα εξόντωσης, με διάφορα εντομοκτόνα, καθώς επίσης αποξήρανση βαλτότοπων και ελών.

Η αντιμετώπιση του από τον άνθρωπο γίνεται συνήθως χρησιμοποιώντας κατάλληλα εντομοκτόνα ή απωθητικά. Συνίστανται ψεκασμοί σε εξωτερικούς χώρους ειδικά στα σημεία όπου υπάρχουν λιμνάζοντα-στάσιμα ύδατα και υγρασία, στην επιφάνεια γλαστρών όπου ωοτοκούν, αλλά και πάνω σε καλλωπιστικά φυτά όπου κάθονται. Ακόμα, ψεκάζονται περιφερειακά από τα σημεία εισόδου των οικιών (παράθυρα-πόρτες), αλλά και γύρω από φώτα με τα κατάλληλα εντομοκτόνα.

  

• ΜΥΓΑ Η ΟΙΚΙΑΚΗ

Η οικιακή μύγα (Musca domestica Linnaeus, 1758) είναι έντομο της τάξης των δίπτερων και κατατάσσεται στην οικογένεια Muscidae.  Στην Ελλάδα συναντούμε εκτός την οικιακή μύγα τα είδη Musca autumnalis Musca larvipara, Musca osiris, Musca tempestiva. Στις Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα και στην Κύπρο συναντούμε Musca crassirostris και στην Κύπρο Musca sorbens, όχι όμως ενδημικά. Το είδος Musca domestica εκπροσωπείται στην Ευρώπη σε δύο υποείδη, στην Ελλάδα η οικιακή μύγα είναι η Musca domestica domestica.

Το επίθετο domestica του επιστημονικού ονόματος είναι οικιακή στα λατινικά.

Μπορεί να αναπαράγεται με εξαιρετική ευκολία τόσο εξαιτίας της ικανότητάς της να εναποθέτει αυγά στο εσωτερικό οποιουδήποτε υλικού βιολογικής φύσης το οποίο αποσυντίθεται, τόσο όσο και χάρη στην ταχύτητα με την οποία αναπτύσσονται οι προ νύμφες και γίνονται ενήλικες, με τη σειρά τους ικανές να αναπαραχθούν: περίπου 10 μέρες. Η διάρκεια ζωής της υπό άριστες διατροφικές και περιβαλλοντικές συνθήκες είναι 8-10 μέρες κατά τη διάρκεια των οποίων μπορεί να εναποθέσει έως και 1000 αυγά (150-200 τη φορά κάθε 3-4 μέρες).

Το ενήλικο έντομο χρησιμοποιεί για να τραφεί την προβοσκίδα. Οι στερεές τροφές ραντίζονται με σάλιο για να διαλυθούν και κατόπιν ρουφιούνται από την προβοσκίδα. Παρότι πρόκειται για οικιακές μύγες, συνήθως περιορισμένες σε κατοικημένο από ανθρώπους περιβάλλον, αυτά τα έντομα μπορούν να πετάξουν μερικά χιλιόμετρα από τον τόπο που γεννήθηκαν. Δραστηριοποιούνται μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ αναπαύονται στις γωνίες των δωματίων ή "κολλημένες" στις οροφές.

Πηγη¨: Wikipedia,

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

Η μύγα είναι ένα από τα πιο ενοχλητικά, και συνάμα και επικίνδυνα έντομα που δραστηριοποιούνται εντός και εκτός σπιτιού. Όταν έρχεται σε επαφή με τον άνθρωπο, εκτός από την ενόχληση που προκαλεί η ύπαρξή της στο χώρο, είναι φορέας παθογόνων μικροοργανισμών, και μολύνει τρόφιμα, ρούχα, έπιπλα και όλες τις επιφάνειες του σπιτιού.

Η λεϊσμανίαση και η μυϊαση, είναι κάποιες από τις πιο σημαντικές ασθένειες που μπορεί να μεταδώσει η μύγα στις ανεπτυγμένες χώρες. Κάποιες άλλες είναι η Αφρικανική τρυπανοσωμίαση ή ασθένεια του ύπνου, που προκαλείται από ένα πρωτόζωο παράσιτο το trypanosomebcucei που μεταδίδεται από δάγκωμα της μύγας τσε-τσε, και η μετάδοση φιλαριάσεων, τα οποία είναι παράσιτα που προσβάλουν τον άνθρωπο προκαλώντας ελεφαντίαση τύφλωση και δερματίτιδες.

Χρήζει λοιπόν αντιμετώπισης η παρουσία της σε οικίες, χώρους εστίασης, ξενοδοχεία, μονάδες παραγωγής τροφίμων, σε εγκαταστάσεις σταυλισμού και ανατροφής ζώων και άλλα μέρη.

Εντομοκτόνα σκευάσματα για ψεκασμούς επιφανειών, όπου επιτρέπεται, προσελκυστικά τροφικά δολώματα με εντομοκτόνα σε κατάλληλα σημεία στο χώρο μπορούν να μειώσουν δραστικά την ύπαρξη των εντόμων αυτών. Διάφορες άλλες τεχνικές όπως η ύπαρξη σιτών στους χώρους εισόδου, οι αεροκουρτίνες και άλλα συναφή, μπορούν να μειώσουν αποτελεσματικά την ύπαρξή τους σε χώρους υγειονομικής σημασίας.

• ΑΚΑΡΕΑ

 Το άκαρι είναι μικρό αρθρόποδο και ταξινομείται μαζί με το τσιμπούρι στα ακάρεα. Είναι το πιο ποικιλόμορφο από τα αραχνοειδή και ενώ το τσιμπούρι φαίνεται εύκολα, ένα άκαρι γίνεται δύσκολα ορατό με το ανθρώπινομάτι καθώς έχει μέγεθος μικρότερο, συνήθως, από ένα χιλιοστό του μέτρου. Μερικά είδη μπορούν να φτάσουν τα 20 χιλιοστά και άλλα, με μέγεθος μόλις 0,08 του χιλιοστόμετρου, μπορούν να κάνουν φωλιά ακόμη και στο θύλακα μιας ανθρώπινης τρίχας. Τα ακάρεα βρίσκονται σχεδόν παντού στη βιόσφαιρα του πλανήτη μας, σε βάθος ακόμη και ως 10 μέτρα μέσα σε έδαφος με ανόργανα υλικά, σε πολικές ή τροπικές περιοχές και ερήμους, σε κρύες ή θερμές πηγές, σε θαλάσσια βάθη ως και 5.000 μέτρα κλπ.^[1] Εκτιμάται ότι έχουν περιγραφεί γύρω στα 48.200 είδη ακάρεων, σε συνολικά πάνω από 1 εκατομμύριο είδη που ζουν σήμερα.^[2] Φαίνεται πως είναι από τους πιο παλαιούς οργανισμούς πάνω στη Γη και εμφανίστηκαν 400 εκατομμύρια χρόνια πριν στον πλανήτη, ενώ σήμερα ζει το 5% των ειδών που έχουν ποτέ εμφανιστεί.

Πηγή: Wikipedia-google.com

 

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

Τα ακάρεα είναι παρόντα σε όλα τα σπίτια. Σε άλλα μεγαλύτεροι πληθυσμοί και σε άλλα μικρότεροι. Δημιουργούν πολλά προβλήματα στον άνθρωπο, όπως αλλεργική ρινίτιδα, αναπνευστικά προβλήματα, συνάχι και καταρροή, επιπεφυκίτιδα, φαγούρα και άλλες συναφείς αλλεργιογόνες καταστάσεις. Σε σπίτια με υψηλή υγρασία τα προβλήματα είναι περισσότερα. Ακόμα ο ανεπαρκής αερισμός των υπνοδωματίων, η ύπαρξη σκόνης, τα παλιά στρώματα και ο ελλιπής καθαρισμός των σεντονιών και πουπουλένιων μαξιλαριών σε συνδυασμό με την κατανάλωση τροφής στο κρεβάτι, δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξή τους.

Η μεταφορά τους και η διασπορά τους γίνεται με την σκόνη, η οποία είναι και αλλεργιογόνος για τον άνθρωπο.

Γνωρίζοντας την βιολογία τους μπορούμε εν μέρει να προστατευτούμε. Εάν οι καταστάσεις που προκαλούν στον άνθρωπο είναι έντονες, η καταπολέμησή τους μπορεί να γίνει και με εφαρμογή κάποιων εντομοκτόνων δημόσιας υγείας ακόμα και πάνω στα στρώματα των κρεβατιών.

 

• ΣΦΗΓΚΕΣ

 H σφήκα είναι έντομο, υμενόπτερο (Hymenoptera), απόκριτο (Apocrita) και κεντροφόρο. Οι σφήκες έχουν ελάχιστο τρίχωμα και είναι πολύ έντονα χρωματισμένες. Μοιάζουν πάνοπλες συγκριτικά με τις μέλισσες και είναι κυνηγοί άλλων εντόμων, μεταξύ αυτών και των μελισσών. Η σφήκα, σε αντίθεση με την μέλισσα, επιβιώνει μετά από ένα τσίμπημα.

Κάνουν κι αυτές κοινωνίες αλλά κατά πολύ μικρότερες. Οι φωλιές τους μοιάζουν ως προς τα εξάγωνα κελιά αλλά είναι γκρίζες και θυμίζουν χαρτόνι και χτίζονται σε απρόβλεπτες θέσεις, ακόμα και εντελώς κατακόρυφα, και ανάλογα το είδος των σφηκών διαφέρουν σε σχήμα. Δεν είναι απαραίτητα επιθετικά έντομα, αλλά επειδή οι επαφές τους με τον άνθρωπο είναι πιο συχνές από ο,τι του ανθρώπου με τις μέλισσες (εκτός βέβαια από τους μελισσοκόμους), τα τσιμπήματα είναι και αυτά πιο συχνά.

Πηγη: Wikipedia-google.com

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

            Η επικινδυνότητα των εντόμων αυτών δεν οφείλεται στην επιθετικότητά τους, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αλλά στην μεγαλύτερη επαφή τους με τον άνθρωπο απ ’ότι οι μέλισσες. Η σφήγκα ενοχλέι τον ανθρωπο σε διάφορες δραστηριότητες του, στην καθημερινότητα του.

            Μετά το τσίμπημα, χρήζει ανάγκη αντιβίωσης, ειδικά εάν δεν είναι μόνο ένα. Η σφήγκα συνήθως δεν προκαλεί αλλεργίες και αλλεργικό σοκ, σε αντίθεση με την μέλισσα.

            Ο εντοπισμός της φωλιάς της, και η καταστροφή αυτής, με διαφορους τρόπους, όπως ψεκασμοί ή κάψιμο, βοηθούν στην απαλλαγή από αυτές.

 

 

• ΠΤΗΝΑ (ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ Κ.Α.)

Τα πτηνά (πουλιά) είναι ζώα ομοιόθερμα σπονδυλωτά, που στη συντριπτική πλειονότητά τους μπορούν να πετούν με τις πτέρυγες ή φτερούγες, οι οποίες βρίσκονται στη θέση των πάνω άκρων τους.

Τα περιστέρια, ή αγριοπερίστερα των βράχων όπως τα ονόμαζε ο Δαρβίνος, (επιστημονικό όνομα Columba livia - Περιστερά η πελιδνή) είναι πτηνά της οικογένειας των περιστερίδων. Έχουν προσαρμοστεί στη ζωή στην πόλη πολύ καλά σε όλο τον κόσμο. Τα περισσότερα είδη έχουν γκριζογάλανο χρώμα και άσπρα πλευρά, ενώ το ινδικό υποείδος, περιστερά ή ενδιάμεσος του Στρίκλαντ, έχει γαλαζωπά πλευρά. Η ουρά τους καταλήγει σε μια σκούρα γραμμή και οι φτερούγες έχουν δύο μαύρες γραμμές. Οι διαφορές μεταξύ αρσενικών και θηλυκών είναι λίγες. Τα αρσενικά περιστέρια όταν είναι πια ενήλικα αρχίζουν να φουσκώνουν τον λαιμό τους κάνοντας ήχους και ανοίγοντας την ουρά τους ενώ ταυτόχρονα γυρίζουν γύρω-γύρω, αυτή είναι η μορφή φλερτ προς τα θηλυκά. Τα μικρά περιστέρια ονομάζονται πιτσούνια. Πιτσουνάκια ονομάζονται συμβολικά και τα ζευγαράκια, δεδομένου ότι και οι άνθρωποι, όπως και τα περιστέρια, φέρονται τρυφερά στο έτερό τους ήμισυ.

Τα περιστέρια ζουν σε ανοικτά και ημιανοικτά περιβάλλοντα, όπως για παράδειγμα γκρεμούς που χρησιμοποιούνται για φώλιασμα από τα άγρια περιστέρια. Αν και αρχικά ζούσαν σε άγρια κατάσταση, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στις πόλεις. Ο συνολικός πληθυσμός των περιστεριών που ζουν στη φύση και στην πόλη είναι στην Ευρώπη 17 με 27 εκατομμύρια πουλιά.

Εδώ και χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος έχει εξημερώσει περιστέρια σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Η παλαιότερη γνωστή μαρτυρία για κατοικίδια περιστέρια προέρχεται από τον καιρό της Πέμπτης Αιγυπτιακής Δυναστείας, το 3000 π.Χ. Κατά τη Ρωμαϊκή Εποχή, σύμφωνα με τον Πλίνιο, τα περιστέρια πουλιόνταν σε πολύ υψηλές τιμές και μάλιστα "λογάριαζαν ακόμα και τη ράτσα και το γενεαλογικό τους δέντρο". Ο Ακμπέρ Χαν, βασιλιάς στις Ινδίες γύρω στα 1600, εκτιμούσε ιδιαίτερα τα περιστέρια, τόσο που δεν είχε ποτέ στην αυλή του λιγότερα από 20000, τα οποία και διασταύρωνε επιτυχώς, όπως λέει ο αυλικός χρονογράφος του.

Η λέξη περιστέρι προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη περιστερά, η οποία θεωρείται αβέβαιης προέλευσης, πιθανόν όμως σχετίζεται με το επίθετο πελιός (ωχρός).^[1][2]

Πηγη: Wikipedia-google.com

 

 

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

Συνήθως φωλιάζοντας κοντά σε κατοικημένους χώρους, δημιουργούν με τα περιττώματά τους ακαθαρσίες σε χώρους και σκουπίδια από τα ξερά κλαδιά και φύλλα που χρησιμοποιούν για τις φωλιές τους.

            Η χρήση ακίδων στους χώρους αυτούς αλλά και κάποια απωθητικά υγρά που χρησιμοποιούνται, συμβάλουν στην απομάκρυνσή τους από τους χώρους που μας ενοχλούν.

            Τους ίδιους τρόπους χρησιμοποιούμε και για την απομάκρυνση και των άλλων ενοχλητικών πτηνών, καλύβοντας όμως και τις οπές και ανοίγματα, ειδικά σε κεραμοσκεπές, που μπορεί να φωλιάσουν.

 

 

• ΠΟΝΤΙΚΙΑ-ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ

 Το ποντίκι (αρχ. ελλ. μυς) στη ζωολογία αναφέρεται σε ένα μικρό ζώο της κλάσης των θηλαστικών, και της τάξης των τρωκτικών. Είναι το πιο γνωστό και το πιο διαδεδομένο τρωκτικό στον κόσμο. Είναι δραστήριο κατά το λυκόφως και τη νύχτα, παμφάγο, αρχίζει να αναζητά την τροφή του μόλις πέσει το σκοτάδι. Έχουν εξαιρετική όραση στο σκοτάδι και αυτό τους βοηθά να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Ζει σε μικρές "ανδροκρατούμενες" οικογενειακές ομάδες. Μερικές φορές τα αρσενικά δίνουν τρομερές μάχες για να εξασφαλίσουν την θέση τους στην ιεραρχία της ομάδας. Ζει δυόμιση χρόνια περίπου και είναι πολύ γόνιμος: Ζευγαρώνει όλο το χρόνο και το θηλυκό γεννά 4 έως 8 φορές το χρόνο, από 7 έως 10 μικρά κάθε φορά. Τα ποντικάκια μπορούν να έχουν τα δικά τους μικρά μόλις φτάσουν σε ηλικία 2 μηνών. Τα ποντίκια έχουν πολλούς εχθρούς, όπως τη γάτα, τα φίδια και την κουκουβάγια που περιορίζουν τους πληθυσμούς τους. Bέβαια ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι ο άνθρωπος που εξοντώνει είτε άμεσα (ποντικοφάρμακα) είτε έμμεσα (φυτοφάρμακα κ.ά.).

 

Ο αρουραίος είναι θηλαστικό ζώο που ανήκει στην τάξη των τρωκτικών. Μοιάζει εξωτερικά με τον ποντικό, από τον οποιο ξεχωρίζει όμως ευκολα λόγου του μεγαλύτερου μεγέθους του. Έχει σώμα κυλινδρικό, ρύγχος κοντό και χοντρό, αυτιά μικρά, ουρά μακριά, σκεπασμένη με μικρές και αραιές τρίχες. Οι αρουραίοι γεννούν 6 - 8 φορές το χρόνο από 4 - 6 μικρά. Τα είδη του γένους Αρουραίος είναι περίπου 400, διασκορπισμένα στην Ευρώπη, στην Ασία και στο βόρειο τμήμα της αμερικανικής ηπείρου.

 

Πηγη: Wikipedia-google.com

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:

Τα προβλήματα που προκαλούν οι αρουραίοι είναι, λίγο πολύ, γνωστά σε όλους μας. Καταστρέφουν ηλεκτρικές συσκευές και εγκαταστάσεις, συστήματα ύδρευσης και άρδευσης, μολύνουν και καταστρέφουν κάθε τρόφιμο επεξεργασμένο ή μη, κάνουν ζημιά σε κάθε είδους κατασκευή, ξύλινη ή μη, στην προσπάθειά τους για εξεύρεση τροφής, είναι φορείς μολυσματικών και θανατηφόρων ασθενειών (λεπτοσπείρωση, πανώλη κ.α.). Είναι από τους σημαντικότερους ζωικούς εχθρούς του ανθρώπου, που ευθύνεται για καταστροφές στην ανθρώπινη τροφική αλυσίδα και παραγωγή, και κάθε είδους ανθρώπινη κατασκευή.

 

 

• ΕΡΠΕΤΑ (ΣΑΥΡΕΣ-ΦΙΔΙΑ)

Τα ερπετά είναι τετράποδα σπονδυλόζωα της κλάσεωςΣαυρόψιδα (Sauropsida). Χαρακτηρίζονται από την αναπνοή αέρα, τη γέννηση κελυφωτών αυγών (με εξαίρεση κάποιων φιδιών που γεννούν ζωντανά μικρά) και έχουν δέρμα που καλύπτεται με φολίδες ή αποφύσεις. Τα ερπετά θεωρούνται ότι έχουν ψυχρόαιμο μεταβολισμό. Είναι τετράποδα (ή έχουν τέσσερα πλευρά ή προέρχονται από τετράποδους προγόνους). Τα σύγχρονα ερπετά κατοικούν σε κάθε ήπειρο με εξαίρεση την Ανταρκτική.

Τα φίδια (αρχ. ελλ. ὄφις) είναι ερπετά της ομώνυμης υποτάξης (Serpentes). Τρέφονται με μικρά ζώα, πουλιά, αυγά ή έντομα, ενώ άλλα μεγαλύτερα φίδια (όπως ο πύθωνας) τρέφονται με μεγαλύτερα ζώα. Υπάρχουν πολλά είδη φιδιών και λίγα μόνο είναι δηλητηριώδη (ιοβόλα) και επικίνδυνα και για τον άνθρωπο.

Γίνεται διάκριση μεταξύ των «πλέον επικίνδυνων» και αυτών που θεωρούνται ότι έχουν το «ισχυρότερο δηλητήριο». Οι δύο αυτές κατηγορίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα και είναι απόλυτα διακριτές. Επικίνδυνα φίδια είναι αυτά που προκαλούν τους περισσότερους θανάτους ετησίως. Είναι γνωστό ότι πάνω από 1.000.000 άνθρωποι τον χρόνο σε όλο τον κόσμο πέφτουν θύματα δηγμάτων φιδιών, ιδιαίτερα στην Ασία και στην Αφρική, λιγότερο στην Αμερική και πολύ λιγότερο στην Ευρώπη. Οι 100.000 από τους ανθρώπους αυτούς πεθαίνουν. Στην κορυφή αυτής της κατηγορίας φιγουράρει η οχιά του Ράσελ (Russel's Viper), που ζει στην Σρι Λάνκα, προκαλώντας χιλιάδες θανάτους ετησίως. Αντίθετα ένα φίδι με εξαιρετικά ισχυρό δηλητήριο δεν είναι απαραίτητο να φιγουράρει στην λίστα των πλέον επικίνδυνων και αυτό γιατί μπορεί να ζει σε περιοχές όπου δεν έρχεται σε επαφή με ανθρώπους.

Η τοξικότητα του δηλητηρίου μετράται με την διεθνώς αποδεκτή μέθοδο LD50 (Lethal Dose 50%). Η μέθοδος αυτή μετρά τον βαθμό τοξικότητας του δηλητηρίου από τον αριθμό θανάτων που θα προκαλέσει σε πληθυσμό ποντικών στους οποίους θα χορηγηθεί το δηλητήριο. Η τοξικότητα μετράται από το πόση ποσότητα δηλητηρίου είναι ικανή να σκοτώσει το 50% του αριθμού των ποντικών, ανά κιλό μάζας σώματος.

Στην κορυφή αυτής της λίστας φιγουράρει μακράν το φίδι της ενδοχώρας της Αυστραλίας inland taipan η 'Oxyranous microlepidotus (ή Fierce snake) που ζει στην κεντρική έρημο της Queensland (τοξικότητα δηλητηρίου 50 φορές μεγαλύτερη της βασιλικής κόμπρας). Η συνήθης ποσότητα δηλητηρίου που «παρέχει» ένα δάγκωμα αυτού του φιδιού (40-120 mg), είναι ικανή να σκοτώσει 100 ανθρώπους ή 250.000 ποντίκια.

Γενικά η Αυστραλία φιλοξενεί τα 8 από τα 10 περισσότερο ιοβόλα φίδια του πλανήτη (μερικά από αυτά είναι τα coastal taipan, brown snake, death adder, tiger snake, Indian saw-scaled viper, boomslang, Hook nosed sea snake). Ο κροταλίας(Αμερική) και η βασιλική κόμπρα (Ασία) δεν συμπεριλαμβάνονται στα δέκα πιο επικίνδυνα φίδια.

Ένα φίδι που συναντάται και στις δύο κατηγορίες είναι η Μαύρη μάμπα που ζει στην Αφρική. Βρίσκεται στη δέκατη θέση από την άποψη τοξικότητας του δηλητηρίου της και στην τρίτη από πλευράς επικινδυνότητας.

Πηγη: Wikipedia-google.com

ΦΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σύμφωνα με στοιχεία από το Κέντρο Δηλητηριάσεων, κάθε χρόνο καταγράφονται περισσότερα από 190 περιστατικά με δαγκώματα φιδιών στη χώρα μας. Ειδικότερα, το 2014 είχαν γίνει 191 κλήσεις στο Κέντρο, ενώ το 2015 είχαν γίνει 195.

Σύμφωνα, εξάλλου, με παλαιότερη έρευνά του (2010), από τις κλήσεις που δέχεται κάθε χρόνο τουλάχιστον οι 20 αφορούν παιδιά ηλικίας 15 μηνών έως 14 ετών.

Οι έχιδνες (οχιές)

Απ’ όλα τα φίδια που υπάρχουν στον κόσμο, το 10% είναι δηλητηριώδη. Στη χώρα μας (και στην Ευρώπη) τα δηλητηριώδη φίδια είναι 4-5 είδη έχιδνας (οχιάς), σύμφωνα με το Κέντρο Δηλητηριάσεων.

Τα δαγκώματα από δηλητηριώδη φίδια είναι επικίνδυνα και μπορεί να αποβούν θανατηφόρα. Το δάγκωμα της οχιάς αναγνωρίζεται από τα δύο σημαδάκια που αφήνει.

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο πρώτων βοηθειών του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας (ΕΚΑΒ), η βαρύτητα της δηλητηρίασης εξαρτάται από ορισμένους παράγοντες.

Στους παράγοντες αυτούς συμπεριλαμβάνονται η ηλικία, η γενική κατάσταση της υγείας, η θέση και το βάθος του δήγματος.

Ρόλο παίζει επίσης το μέγεθος του φιδιού και το αν μετακινήθηκε ή όχι το θύμα.

Τα συμπτώματα

Οι επιδράσεις των δηλητηρίων των φιδιών χωρίζονται σε δυο κατηγορίες:

Στα τοπικά συμπτώματα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται πόνος, οίδημα, μελανιές και φυσαλίδες που επεκτείνονται μέσα σε λίγες ώρες. Οι φυσαλίδες μπορεί να επιμολυνθούν από μικρόβια και να εξελιχθούν σε γάγγραινα.

Στα γενικευμένα συμπτώματα. Εκδηλώνονται σε περίπτωση που απορροφηθεί το δηλητήριο και είναι τα πιο ανησυχητικά. Συμπεριλαμβάνουν εμετό, αδυναμία, ζάλη, ρίγος με πυρετό, εφιδρώσεις και αιμορραγικές εκδηλώσεις. Επίσης μπορεί να παρατηρηθούν ταχυκαρδία, υπόταση, shock, πνευμονικό οίδημα και οξεία νεφρική ανεπάρκεια.

Η αντιμετώπιση

Πρώτο μέλημα μετά το δάγκωμα είναι να ακινητοποιηθεί το θύμα, για να μην μπει το δηλητήριο στην κυκλοφορία του αίματος. Το ΕΚΑΒ συνιστά τα εξής:

Όχι περπάτημα.

Καθησυχασμός του θύματος.

Αφαίρεση κοσμημάτων και στενών ρούχων (π.χ. κάλτσα), πριν αρχίσει το οίδημα.

Ακινητοποίηση του άκρου (όπου συνέβη το δάγκωμα) σε θέση χαμηλότερη από το ύψος της καρδιάς.

Καθαρισμός της πληγής με νερό και σαπούνι.

Όχι πάγος στο τραύμα.

Όχι ίσχαιμος περίδεση. Η σύσταση να δένουμε σφιχτά με έναν επίδεσμο ή ύφασμα το μέλος πιο ψηλά από το σημείο της πληγής, για να εμποδίσουμε τη διάχυση του δηλητηρίου, είναι λανθασμένη.

Όχι χορήγηση καφέ και αλκοόλ.

Όχι σύλληψη του φιδιού. Προσπαθήστε να απομνημονεύσετε το χρώμα και το σχήμα του φιδιού, για να το περιγράψετε στους γιατρούς.

Διακομιδή στο νοσοκομείο.

Η θεραπεία

Μετά από το δάγκωμα φιδιού, χρειάζεται να γίνει αντιτετανικός ορός. Αντιοφικός ορός γίνεται μόνο στο νοσοκομείο και δεν είναι πάντοτε απαραίτητος, αναφέρεται στο εγχειρίδιο του ΕΚΑΒ.

Επιπλέον, η χορήγηση αντιοφικού ορού μπορεί να προκαλέσει αλλεργική αντίδραση ή ακόμα και αναφυλαξία σε άτομα που είναι αλλεργικά.

Τα περισσότερα ερπετά στην Ελλάδα δεν είναι δηλητηριώδη. Ο φόβος και η άγνοια, είναι αυτά που τα κάνουν επικίνδυνα. Η εξολόθρευση των φιδιών μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει, όπως την αύξηση των αρουραίων στην περιοχή.